Matthias is dood

Hij was een van de twee lammetjes die we nog steeds bijvoeren met de fles. Vanochtend lag hij daar ineens. En waarom? We hadden niets aan hem gemerkt. Wel had hij iets van een ontsteking in z'n mond, maar dat leek juist beter te worden. En zo veel lammetjes hebben dat gehad, die leven allemaal nog. En waarom nou precies Matthias? Hij was het enige lammetje dat reageerde op zijn nam, dat terugkrabe als je hem onder z'n buik krabde. En zijn moeder stond om hem te schreeuwen. Die raakt hem nooit uit het oog, anders wordt ze gek. Gelukkig is ze nu gestopt met schreeuwen. Wat een nare bedoeling...

We hebben het laatste schaap dat nog bij Elvenes in het weiland liep, hier heen gehaald en met haar lammetjes bij de potlammeren in de wei gezet. Ze was als enige niet naar de bergen gebracht, omdat een van haar lammetjes en gebroken of ontwrichte poot heeft. Hege is bang dat het schaap in de bergen niet naar haar lam zou omkijken en het in de steek zou laten. Van de week hoopte ze nog dat het lam dood was, zodat ze wel de bergen in kon. Maar goed, nu staat het schaap naar m'n slaapkamerraam. Het enige vervelend is dat ze een bel om haar nek heeft. Nog een hou-me-wakker-factor.

Ik slaap hier echt onwijs slecht. Zijn het niet de lammetjes, dan zijn het wel de vliegen, anders is het wel te benauwd. Gelukkig heb ik overdag niet zo veel last van m'n slaapgebrek. Ik verlang wel weer een beetje naar m'n eigen bed.

Ik en Hege hebben de 5 rammen van een andere boer naar het weiland van Elvenes gebracht. Nou, weiland, het is eigenlijk een groot gebied tegen een heuvel aan, met een bos en een open vlakte, waar een hek omheen staat. Deze rammen waren gisteren uit hun eigen weiland ontsnapt en moesten nu dus verplaatst worden. Ondanks dat ze als gekken wegrenden voor de hond, duurde het niet lang tot we ze alle 4 achter het hek 100 meter verderop hadden gekregen. Alle 4. Wacht... In de tuin aan het begin van de grasvlakte die we met de rammen overmoesten, stond een achtergebleven woesteling. Ik bleef bij het open hek staan waar de andere rammen achter stonden, terwijl Hege met de hond probeerde de laatste ram op te halen. Het beest was agressief! Hij zag zijn eigen weerspiegeling in één van de ramen van het huis, werd woest en beukte met zijn kop het raam in. Raam kapot, kop kapot. Met een bloedend voorhoofd rende het beest om het huis heen. Hege riep me om te komen helpen. Ze zei dat ik het hek maar open moest laten. We probeerden de ram met krachtvoer te lokken. Ik stelde voor om bovenop hem te springen, maar Hege zei dat hij ons toch wel van zich af wierp. Dus ik ging voor de 'hard way'. Als hij woest doet, doe ik dat ook. Ik probeerde hem eerst vooruit te jagen door mezelf groot te maken, een harde stem op te zetten. Maar het beest verzette zich en nam een dreigende houding aan. Ik duwde hem weg, maar na twee keer aangevallen te zijn gaf ik het op. Toen kwam het dier er achter dat hij onder de veranda pastte. De veranda was een paar meter lang, dus we konden niet bij hem komen. Nou ja, we konden het wel, maar het zou zelfmoord zijn. Hege heeft het geprobeerd, maar de ram maakte zijn bedoelingen duidelijk: weg!! Ivar, waar ik pas over verteld heeft, woont in het huis en kwam ons helpen. Met een tuinslang probeerden we de ram onder de veranda vandaan te krijgen, maar niets lukte. Ivar stak een plank door de veranda heen en porde het beest ermee, maar hij sprong alleen maar verward en agressief in het rond. Uiteindelijk heeft Hege haar vader gebeld. Die zou met een oude schapenhond van een andere boer de ram proberen het weiland in te krijgen. Deze hond heeft al veel ervaring met schapen, misschen kon die hem wel aan. Wij gingen naar huis. 's Avonds kregen we bericht. Alle rammen waren nu het weiland uit. Ik heb nog voorgesteld om het hek dicht te doen, maar kreeg te horen dat dat niet nodig was. Ik weet niet hoe het nu met de rammen zit, maar het zal vast geen succes zijn.